sobota, 1 grudnia 2012

Być gotowym na katastrofę?

Dzisiejszy post jest wstępem do nowego, wielowątkowego cyklu na moim blogu, na temat zabezpieczeń na tzw czarną godzinę. Nie mam na myśli barykadowania się w domu, wypchanym po dach wojskowymi racjami żywnościowymi, ani uczenia dzieci zakładania masek przeciwgazowych. Mówię o przygotowaniu się na mniejsze lub większe kryzysy, które jest elementem zwykłego myślenia o przyszłości i przewidywania.

Codzienna organizacja umożliwia nam utrzymywanie rodzinnego status quo. Załatwiamy większość tego, co ma być załatwione, pojawiamy się tam, gdzie mamy się pojawić. Planowanie, czasem bardzo szczegółowe i z dużym wyprzedzeniem, powoduje, że zyskujemy czas, w którym możemy dostosować się do nadchodzącej zmiany. Ale jakiś czas temu zdałam sobie sprawę, że moje samozadowolenie z takiego stanu rzeczy może być mylące. Zastanowiłam się,  co by się z nami działo, gdyby niespodziewanie wydarzyła się jakaś katastrofa? Czy przeszlibyśmy przez nią równie gładko, jak przez połączenie w spójną całość kilku napiętych grafików?

Katastrofa to nie walące się niebiosa czy wojna. Nie boję się wieszczących koniec świata Majów, Azteków czy innych Starożytnych, ani ataku zombie (taka jestem twarda, a co!), ale w pewnym momencie musiałam przyznać, że już kilkudniowy brak prądu i wody pitnej, mógłby rozłożyć moją rodzinę na łopatki. W naszym mieszkaniu WSZYSTKO jest na prąd. Zagotowanie  wody czy podgrzanie jedzenia wymagałoby chyba rozpalenia ogniska na balkonie. Czym więc karmilibyśmy dzieci w tym czasie? I na jak długo wystarczyłoby nam naszych zapasów?

Któregoś dnia, tracąc czas w internecie, przypadkowo trafiłam na stronę Polskiego Czerwonego Krzyża, gdzie zebrano porady nt przygotowania się do katastrof i klęsk żywiołowych, czy też raczej radzenia sobie z ich skutkami. Na szczęście w naszej szerokości geograficznej nagłe katastrofy naturalne nie zdarzają się często. Powodzie nie uderzają w nas znienacka, zwykle na kilka dni przed wiadomo, że może być groźnie. Jest więc trochę czasu by działać, zakładając oczywiście, że mamy jakiś sensowny plan tych działań, czyli wiemy czego nam trzeba i w jakiej ilości. Taki plan trzeba jednak przygotować wcześniej.
Tu gdzie żyjemy najbardziej realne katastrofy to: wichury, długotrwałe i ulewne deszcze i powodzie oraz śnieżyce. W praktyce może to oznaczać brak energii elektrycznej, zanieczyszcone ujęcia wody, pozrywane dachy. Z rzeczy bardziej przyziemnych: brak kontaktu z bliskimi oraz zawartość zamrażarki, szybko zamieniająca się w kupę gnijącego mięsa.


Owszem, mieszkańcy miast mogą mieć nadzieję, że awaryjne dostawy wody zostałyby w miarę szybko zorganizowane przez władze. Jednakże doświadczenia wielu powodzian wskazują, że przede wszystkim, to my sami musimy być za siebie odpowiedzialni. Oczekiwanie, że "ktoś (rząd, oni) coś z tym zrobią" trącą nieco wiarą bajkowych księżniczek w rycerza w lśniącej zbroi, no i mogą nas drogo kosztować. Podobnie ma się sprawa z jedzeniem. Wiele osób uważa, że robienie zapasów to głupota, bo zawsze zdążą wyskoczyć do Tesco. Moi Drodzy, jeśli padnie zasilanie, Tesco będzie zamknięte. Jeśli jednak prąd będzie to, jak pokazuje doświadczenie, sklepowe zapasy zostaną wykupione lub rozkradzione w ciągu kilkudziesięciu minut. A tak na marginesie, czy macie w domu zapas gotówki, który takie zakupy umożliwi? Ja nie mam. Po co, skoro bankomat mam tuż za rogiem. Ale co będzie, jeżeli z powodu braku prądu bankomat będzie nieczynny? Albo pusty, bo nasi bliżsi lub dalsi sąsiedzi, zdążą wybrać z niego całą gotówkę przede mną?

Czujecie się na coś takiego gotowi? Ja ciągle nie, niestety.

Kolejne scenariusze mają bardziej globalny charakter i wynikają bezpośrednio z sytuacji ekonomicznej naszego kraju i świata. Ich wachlarz jest dość szeroki: od czasowych zamieszek, po całkowity krach finansowy, który nieustannie jedni specjaliści przepowiadają, a inni odwołują. Wydarzenia z Grecji czy Hiszpanii nie napawają optymizmem. Nie liczę, że w takiej sytuacji w Polsce, dostępność jedzenia byłaby wystarczająca dla wszystkich. Wątpię również, aby nadal było nas stać na kupowanie tego co teraz.

Czy przemyślenie i przygotowanie się na niespodziewany kryzys, to zapobiegliwość czy przesada? Moim zdaniem to kwestia zbliżona do spisywania testamentu, gdy jesteśmy młodzi, zdrowi i szczęśliwi. Zakładamy, że będziemy żyli jeszcze wiele lat i wszystkiego dopilnujemy osobiście. Jednak gdzieś z tyłu głowy kołacze się myśl, że nie znamy dnia ani godziny, a wypadki się zdarzają. Wyrażenie ostatniej woli nie wydaje się wariactwem, dlaczego więc miałoby nim być przygotowanie się na wszelki wypadek?














5 komentarzy:

  1. Ja od kilku dni mysle o jakimś zabezpieczeniu w razie czego. Nie mam żadnych zapasów, ani planu awaryjnego, a czuje ze powinnam. Będę zaglądać do ciebie częściej!

    OdpowiedzUsuń
  2. Po debacie z moja druga polowa przed snem na temat czy jestesmy przygotowani na wypadek jakiejs katastrofy powiem krotko: tak. Nie idealnie, ale w 80%. Te 20% to zakup filtra do wody, ktory planujemy przed wakacjami. To nasz sprzet wyjazdowo-górski zapewnia nam to bezpieczenstwo. Lacznie za zapasami zywnosci "gorskiej", ktore mamy w garazu. Ale posty chetnie poczytam :-) Pozdrawiam !

    OdpowiedzUsuń
  3. Ja mieszkam na terenach, które co roku są zalewane lub chociaż podtapiane. Nawet nie zliczę ile razy miałam juz wodę w piwnicy. Chyba powinniśmy coś sobie przygotować, bo nigdy nie wiadomo jak będzie nastęnym razem. Fajny blog!

    OdpowiedzUsuń
  4. To jest temat, który często powraca. Oglądamy chyba zdecydowanie za dużo filmów katastroficzych. Mamy zawsze jakieś zapasy. Pracuję nad organizacją zestawu kryzysowego- świece, baterie, latarki, leki pierwszej potrzeby itd

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Agiszon,
      myślę, że bardzo mądrze postępujesz. Nie warto polegać wyłącznie na swoim szczęściu.

      Pozdrowienia,
      Anna

      Usuń

Bardzo się cieszę, że chcesz podzielić się ze mną swoimi wrażeniami i przemyśleniami. Uprzejme, zachęcające i dodające odwagi słowa zawsze są publikowane. Z niecierpliwością czekam na Twój komentarz.