Ignorowane obwiązki domowe - jak wyrobić w sobie nawyk sprzątania

Nie ma co ukrywać - jest w moim domu taki nieporządek, który świadomie ignoruję. Wiem, ze gdzieś jest bałagan i wolałabym, żeby go nie było, ale jednocześnie nie czuję w sobie natychmiastowego przymusu sprzątania. Dlatego odwracam głowę i mijam go bez jakiejś szczególnej reakcji. Przynajmniej do pewnego momentu.

W ten sposób ignoruję ślady dziecięcych palców i ust na szybach. Kurz na dekoderze do TV i drewnianym stoliku. Pomijam milczeniem stertę rachunków, paragonów i dziwnych karteluszek w portfelu oraz pokój moich dzieci jako całość.

Nie zniosę natomiast: niepościelonego łóżka, krzywo wiszących zasłon, brudnej muszli klozetowej i lustra w łazience, zagraconego dużego pokoju czy pełnego kosza na brudne rzeczy. Przynajmniej nie zbyt często. Można powiedzieć, że natychmiastowe wykonywanie tych prac nie podlega dla mnie żadnym dyskusjom. Muszę (chcę) je zrobić i koniec. Kiedy przechodząc przez pokój widzę, że zasłony wyglądają źle, to machinalnie je poprawiam. jeśli tylko zobaczę, że duży pokój wygląda jak plac zabaw, groźnym głosem zaganiam chłopaków do sprzątania. Odruchowo. Bez myślenia, że chyba trzeba by to zrobić, i że tak bardzo mi się nie chce.

Zastanawiam się czy da się wyrobić w sobie taki nawyk. Czyli, czy systematyczne porządkowanie jakiegoś lekceważonego dotychczas obszaru w domu, mogłoby stać się dla nas wręcz fizyczną koniecznością. Mam cichą nadzieję, że tak, bo jest w moim domu pomieszczenie, któremu przydałoby się więcej serca i uwagi. Chodzi o kuchnię.

Kiedy weszłam do niej kilka dni temu, wyglądała tak:

Coś się rozmraża na obiad, ktoś jadł kanapkę z majonezem, pomidorami i octem balsamicznym, sądząc po mleku i miseczkach, dzieci jadły płatki na mleku, skończyły się ręczniki papierowe, w zlewie i na kuchence brudne gary. Dla pełnego obrazu brakuje tylko  torby z zakupami na podłodze, ale to tylko dlatego, że tego dnia nie byłam na zakupach.

Znacie to?

Postanowiłam, że czas na zmianę. Znowu pomogło rozbicie tego zadania na etapy. Generalnie nowy nawyk oznaczał, że musimy z mężem wyrobic w sobie kilka drobnych nawyków, które wspólnie stworzą jeden ogólny. Nie da się tak po prostu powiedzieć: "Chcę mieć czysta kuchnię" i już. W prawdziwym życiu magiczne zaklęcia średnio się sprawdzają. Zamiast tego trzeba mozolnie, krok po kroku, dążyć do zmiany. Łatwiej to zrobić, gdy jest się wewnętrznie przekonanym, że właśnie tego chcemy. 

Wyszło mi, że aby osiągnąć cel musimy:

1. rozpakowywać wszystkie zakupy od razu po przyniesieniu do domu, odkładając na wyznaczone miejsca, zamiast zostawiać (na chwilkę oczywiście) jakieś puszki czy torebki na blacie, Czyli pieczywo prosto do chlebownicy, suche do szafek, a to, co trzeba, to do lodówki.

2. opróżniać zmywarkę, zaraz po zakończeniu mycia, żeby nic nie kisiło się w zlewie dłużej niż to absolutnie konieczne.

3. myć ręcznie te naczynia, które nie zmieściły się do zmywarki, zamiast zostawiać je do następnego cyklu.

4. przyłożyć się do trenowania dzieci we wkładaniu brudnych naczyń do zmywarki, a nie zostawiania na blacie. 

5. wycierać blaty i ładować zmywarkę po każdym przygotowywaniu jedzenia, żebym pod koniec dnia nie stawać przed koniecznością sprzątania po 2 czy nawet 4 kolejnych posiłkach.

6. chować do szafek i do lodówki wszystkie dodatki do posiłków zamiast zostawiać je na blacie. Chodzi tu  konkretnie o: odstawianie rano kawy na miejsce, chowanie przypraw po zakończonym gotowaniu, czy masła do lodówki po zrobieniu kanapek.

Musimy wyrobić w naszej rodzinie nawyk mieszkania w domu, gdzie kuchnia jest czysta i kropka.  Żeby nie trzeba było codziennie zmuszać się do jej sprzątania ani jakoś szczególnie motywować. Żeby jej sprzątanie nie zajmowało więcej czasu niż pozostałych pokoi. Bo mam już serdecznie dość poczucia, że tam ciągle jest coś do zrobienia.

Uparłam się, że to zrobię, więc przedwczoraj i wczoraj przez cały dzień ćwiczyliśmy wszystkie punkty od 1 do 6. Dzisiaj i jutro zrobię to znowu (sama, bo mąż w podróży służbowej), a potem następnego dnia i następnego. Bo bardzo tego chcę. Chcę wytrwać w nowym postanowieniu przez tydzień, a potem miesiąc. Kto wie, może pod koniec roku będę już to wszystko robić mechanicznie.

Które obowiązki Wy ignorujecie? Może któraś z Was  ma ochotę się przyłączyć do wyrabiania w sobie nawyków?