Sposoby na niemarnowanie resztek - surowe warzywa - patent #1

O oszczędzaniu w kontekście jedzenia pisałam już wiele razy, jak np we wpisie dotyczącym zmiany nastawienia do oszczędzania i zwracaniu uwagi na drobiazgi, czy w tym o robieniu zapasów, czy wreszcie o zakupach z kalkulatorem w ręku.

Wszystkie te posty są bardzo popularne i nic dziwnego, bo obecnie mnóstwo ludzi martwi się (i słusznie) o finansowe bezpieczeństwo swoich rodzin. Choć nie zawsze mamy pełną kontrolę nad wszystkimi wydatkami, które musimy ponosić, to akurat budżet na jedzenie daje się stosunkowo łatwo opanować. Wydatki te na ogół można dość mocno obniżyć i od tego (i od zapisywania wydatków) zawsze warto rozpoczynać oszczędzanie.

Dzisiaj znów wracam do tego tematu z pogranicza oszczędzania, ograniczania wydatków na jedzenie i organizacji domu. W ciągu kilku najbliższych tygodni będę pokazywała Wam, co robię, żeby nie marnować nawet niewielkich resztek jedzenia i w ten sposób lepiej wykorzystywać pieniądze, które mamy do dyspozycji. Zaczniemy od surowych warzyw i pewnego zupełnie  niepozornego drobiazgu...

Zawsze, kiedy przygotowuję jedzenie, zachowuję wszystkie okrawki i resztki. Nieważne, czy jest to gotowanie skomplikowanego obiadu, czy tylko szybkie składanie kanapki. Cokolwiek zostaje: 1/3 marchewki, kawałek pomidora albo źdźbło szczypiorku, wkładam do specjalnego pojemnika na resztki warzyw, który stale stoi w mojej lodówce. Kiedy coś gotuję albo wieczorem - przed kolacją - zaglądam do niego i sprawdzam, czy mogę to jakoś wykorzystać.

Dzisiaj robiłam zupę pomidorową i gulasz wołowy, o którym już tu kiedyś wspominałam. Zaczęłam od rzucenia okiem, co mam w pudelku na resztki i oto rezultaty:

Lekko podeschnięte kawałki marchewki, które wróciły poprzedniego dnia do domu w śniadaniówce Syna A, pół białej cebuli i ćwiartka czerwonej, a do tego trochę liści pora. Na zdjęciu nie widać, ale była tam jeszcze połówka ząbka czosnku. Por i marchewka poszły do zupy, a reszta do gulaszu.

Specjalny pojemnik na resztki sprawdza się lepiej, niż wrzucanie tych okrawków do szuflady na warzywa albo kładzenie prosto na półce. Tak się dziwnie składa, że ta ćwiartka cebuli czy papryki, którą jednego dnia kładę na wierzchu, drugiego znika jak kamfora, a po wielu dniach odnajduje się w jakimś kącie - wyschnięta na wiór lub nadgniła. Dzięki pojemnikowi wszystko jest w jednym miejscu i nic się nie gubi. Jak widać na zdjęciach, mój pojemnik jest opisany. I powiem szczerze, że to chyba klucz do sukcesu. Pudełko stoi na półce, którą mam na wysokości oczu, a wyraźna etykietka sprawia, że bardzo trudno je przeoczyć. Także mój mąż nie ma wątpliwości gdzie odłożyć końcówkę ogórka czy rzodkwi. Same etykietki to nic wymyślnego - zwykły kawałek taśmy malarskiej i flamaster. To tanie  rozwiązanie, więc zrobienie nowej etykietki, kiedy stara zejdzie w myciu, to żaden problem. Dla wygody etykietki przyklejam na dwóch przeciwległych bokach pudelka, żeby nie zawracać sobie głowy, czy wkładam je do lodówki dobrą stroną.

Zawartość pudełka na resztki warzyw zmienia się u nas w zależności od sezonu. Dzieje się tak zarówno, jeśli chodzi o to, co w nim ląduje, oraz ile tego czegoś jest. Latem małe pudełko nie wystarcza i jego miejsce zajmuje wielki szklany słój.

Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, żeby ten sam sposób odkładać resztki innych produktów, jak mięsa, wędlin, sera, czy owoców, ale u mnie takich resztek raczej nie ma. Całe wędliny i nabiał przechowuję w osobnych pojemnikach, a resztki mięsa mrożę. Zwykle zostawały mi właśnie tylko jakieś kawałeczki warzyw, które potem stały w wielu osobnych miseczkach. Bałagan był okropny, a oszczędności minimalne, bo o wielu takich miseczkach zapominałam i wkrótce zawartość lądowała w koszu.

Zostawiane takich (niemal) ogryzków może wydawać się przesadą, ale powiem Wam, że warto szanować czas i wysiłek włożony w zarabianie pieniędzy. Wyrzucając do kosza ćwiartkę cebuli czy pół marchewki, tak naprawdę wyrzucam te parę groszy, które za nie zapłaciłam, a przecież nikt nam ich nie dał ot tak.